14. Runo'da sözü edilen ölümün simgesi olan kuðuyu canlandýrýr ve "Tuonela Kuðusu" adýný taþýr. Aslýnda önceleri Jean Sibelius'un üçüncü destaný olan bu senfonik þiirde "Ölüler Diyarý" (Manala) adý verilen Tuonela kapkaranlýk, güçlü ve geniþ ýrmak akýntýlarýyla kuþatýlmýþ gizemli bir yerdir. Kuðu, Ölüler Tanrýsý (Fin Mitolojisinin Hades'i) Tuoni'nin emrinde, dalgalar üzerinde aldatýcý þarkýsýyla ölenlerin ruhunu çaðýrýp dolaþmaktadýr.

Bu dört destan arasýnda en baþarýlýsý olan ve 1893'te yazýlan Tuonela Kuðusu aðýrca ve çok tutumlu (Andante molto sostenuto) tempoda, elejik bir ezgiyle baþlar. Davullarýn yumuþak sesleri ve yaylý çalgýlarýn sürdinli hafif eþliðinde Ýngiliz kornosu 9/4 lük ölçüde bu çaðrýyý duyurur.

Zaman zaman kontrabasýn katýlmadýðý yaylýlar bu kandýrýcý sireni unison olarak vurgular. Gece yarýsý güneþinin mat ýþýðýnda söylenen bu ezgiye birinci viyolonsel ya da viyola ile (sanki ölümlü bir ruh Tuonela'ya ulaþmýþ gibi) cevap verilir.

Metal üfleme çalgýlar uzun bir sessizlikten sonra sürdinli birinci kornonun kuðunun þarkýsýnýn bir kýsmýnýn ekolu tekrarýyla canlanýr; sonra da müzik doruða ulaþýr (con gran suono).

Bunu yaylý çalgýlarýn yayýn tersiyle (col legno) çok hafif (pianissimo) çalýþý izler: Kanat tüylerinin hafif hareketini simgeleyen bu gizemli havadan sonra, arabesk motiflerle canlandýrýlan kuðunun son cümlesi duyulur.

Sonra yaylý çalgýlar yayý normale çevirerek eseri azar azar aðýrlaþan (poco a poco meno moderato) tempoda sona ulaþtýrýrken viyolonselin ezgisi buna katýlýr.