Richard Georg Strauss'un babasý Franz Joseph Strauss (1822-1905) Münih Opera Orkestrasý'nýn birinci kornocusuydu. Bu çalgý için, bir de konçerto olmak üzere pek çok eser bestelemiþ, Mozart'tan o güne (Weber'in konçertosu dýþýnda) konçerto yazýlmayan bu çalgý için yol göstermiþtir.

Ünlü orkestra þefi Hans von Bülow'un "Konçertonun Joachim'i" diye tanýmladýðý Münihli baba Strauss'un (vals kralý Viyanalý baba Strauss ile karýþtýrýlmasýn) ikinci eþi, Münih'in ünlü bira yapýmcýsý Pschorr ailesinin kýzýndan doðma oðlu Richard, bu nedenle önce kornoyu tanýdý. Wagner'in tüm operalarýnýn ilk seslendiriliþlerinde korno partilerini çalan ve astýmý yüzünden 69 yaþýnda bu çalgýyý býrakmak zorunda kalan baba Strauss böylece oðlunu etkilemiþ; o da 18 yaþýnda 1. Korno Konçertosu'nu bestelemiþti. Ancak Richard Strauss'un bu eseri babasýndan çok Mozart'ýn etkisindedir.

19. yüzyýl ürünü bu konçertodan 60 yýl sonra, 1943'te tamamlanan ve Opus numarasý taþýmayan 2. Konçerto ise Richard Strauss'un olgunluk çaðý eseridir. Kornocularýn teþekkür borçlu olduklarý Strauss ailesinin teknik güçlüklerle, uzun ezgilerle süslü son konçertosu, solist yanýnda orkestraya da güç görevler yükler.

Baba Strauss'un anýsýna düzenlenen bir törende çalýnmak üzere 1942'de bestelenen 2. Konçerto, ilk kez Gottfried von Freiberg ve Kari Böhm yönetimindeki Viyana Filarmoni tarafýndan (Richard Strauss'un kurucularý arasýnda yer aldýðý) Salzburg Festivali'nde 1943'te seslendirildi.


Bölümler

I. Allegro
II. Andante con moto
III. Allegro molto


Önceki konçertosuyla ayný tonalitede, ama daha çekingen, daha ekonomik stilde yazýlan ve Strauss'un olgunluk çaðý eserleri olan Capriccio ve Son Dört Þarký'yý anýmsatan konçerto, kornonun doðal sesi Mi bemol ile baþlar.

Oldukça geniþ tutulmuþ olan 1. Bölüm (Allegro), sürekli ilgi çeken pasajlarla geliþir. Orkestranýn birinci kornosunun diðer çalgýlarýn elinden alarak solist korno ile girdiði eðlenceli diyalog bu ilgiyi artýrýr. Bölümün sonuna doðru temposu aðýrlaþan (Andante) kýsýmda solist korno uzun legato'sunu (kesintisiz çaldýðý partisini) rahatça duyurma olanaðýný elde eder...

2. Bölüm aðýrca ama rahat hareketli (Andante con moto) tempoda ve La bemol tonda obua ile fagotlarýn, yaylýlarýn bir oktav üzerinde yükselen uzun tiradýyla açýlýr. Solo korno ancak 23 mezür sonra girer; tonalite La Majöre dönüþtüðünde ise iki güçlü uyarý sesiyle, yine eski tonaliteye dönüþü saðlar ve ezgisini duyurur...

3. Bölüm daha çabuk (Allegro molto) tempoda bir Rondo'dur. Yine birinci bölüm gibi Mi bemol Majör tonda olmasýnýn da yardýmýyla, soliste kendini göstermek için geniþ bir alan yaratýlýr. O zamana kadar sakin kalan timpaninin de desteðiyle neþeli, hafif ve hýzlý bir final oluþur.

I suggest, you'll like this:
Sergey Sergeviç Prokofyev, Keman Konçertosu No. 2 Op. 63 sol minör