İlk yorumu: 1808, Viyana. Yapıtın yazılmasına 1804 yılında başlanmış, iki yıl sonra tamamlanmıştır. Bu, Ludwig van Beethoven'ın "piyano sanatı" işçiliğinde ustalığının doruğa ulaştığı çağdır ve konçerto bu doruğun simgesini yansıtan anılar arasındadır. Genellikle lirik bir duygu, "motif" ve "tema" işlemlerinde enine boyuna yansır durur.


Bölümler

Eser üç bölümdür:

I. Allegro
II. Andante con moto
III. Rondo-Vivace


Klasik geleneklerin dışında ilk "tema"'nın piyano tarafından sunuluşuyla başlar birinci bölüm (Allegro moderato). Bu büyük, romantik cümle orkestraya kayar, onu ikinci "tema" izler. Piyano orkestra ilişkileri tatlı bir barış içinde sürer. Orkestranın konuşmalarında solo çalgı, saygılı bir arkadaş, piyanonun şarkısında ise orkestra renkli bir örtüdür.

İkinci bölüm (Andante con moto), "tutti"nin vurucu, acılı, karamsar tümcesiyle girer, piyano tam karşıtı bir karakterle yanıtlar bu tümceyi. Solo çalgı bu lirik, zarif, yalvarışlı seslenişi bozmayacak, "tutti"nin karamsarlığını sindire sindire eriterek beraberce tam bir "susku"ya iletecektir.

Üçüncü bölümde (Rondo-Vivace), iki ayrı ses kaynağının, piyano ve orkestranın ikinci bölümdeki karşıt düşünü sona ermiş, ikisi de neşeli, coşkun bir dans örgüsüyle kaynaşıp bağdaşmıştır artık.

İlginizi çekecek, öneririm:
Felix Mendelssohn, Piyano Konçertosu No. 1 Op. 25 Sol Minor