Ludwig van Beethoven'ın Üçlü Konçerto olarak bilinen Keman, Viyolonsel ve Piyano için Op. 56 Do Majör Konçertosu 1803'de bestelenip 1804'de yayınlanmıştır. Üç ayrı solo enstrüman seçimi bu eseri bir piyano üçlüsü konçertosu haline getirmektedir ve Beethoven'ın birden fazla solo enstrüman için bestelediği tek konçertodur. Tipik bir performans yaklaşık otuz yedi dakika sürer.

Keman, Viyolonsel ve Piyano için Üçlü Konçerto 'nun Tarihçesi

Beethoven'ın erken dönem biyografisinin yazarı Anton Schindler, Üçlü Konçerto eserinin Beethoven'ın kraliyetten öğrencisi Avusturya Arşidükü Rudolf için yazıldığını iddia etmektedir. Beethoven'ın vesayeti altında başarılı bir piyanist ve besteci olarak yetişen Arşidük, o sırada henüz onlu yaşlarının ortalarında olduğundan, stratejik olarak Beethoven'ın gösterişli ama nispeten basit bir piyano bölümü yaratarak bunu daha olgun ve yetenekli iki solist tarafından desteklemeyi düşündüğü akla yatkın görünüyor. Bununla birlikte Rudolf'un eseri hiç seslendirip seslendirdiğine dair bir not yoktur ve bazı akademisyenler Schindler'in bu iddiasını sorgulamaktadır.

Üçlü Konçerto Op.56'nın halka açık prömiyeri 1808 yılında Viyana'daki Augarten Yaz Konserleri sırasında yapıldı. Prömiyerde Carl August Seidler kemancı olarak yer alırken, çellist ise "teknik ustalığı" ve "berrak, zengin tonu" ile tanınan Nikolaus Kraft idi. Konçerto, Beethoven'ın ileri viyolonsel tekniklerini kullandığı ilk eseridir.

Basılı versiyonunda konçerto farklı bir vasiye, Prens Lobkowitz'e ithaf edilmiştir.

Bölümler

Üçlü Konçerto üç bölümden oluşmaktadır:

I. Allegro
II. Largo (attacca)
III. Rondo alla (polacca)

Geniş gamlı ve ılımlı bir marş temposunda yazılmış olan ilk bölüm, dekoratif solo pasajlar ve çeşitli temaların yavaş tekrarlarından, varyasyonlarından ve uzantılarından oluşur. Ortak özelliği, tam olarak "kahramanca" olmasa da, çağdaş dinleyicilere modaya uygun bir asalet karakteri ve belki de romanlarda, oyunlarda, operalarda ve resimlerde popüler bir unsur haline gelen asil "şövalye" tarzının bir ipucunu verecek bir zarafet ve ihtişam havası yansıtan noktalı bir ritimdir (kısa-uzun, kısa-uzun). Eşliğin çoğunda görülen koşu üçlemeleri de bu etkiye katkıda bulunur. Bu bölümde, diğer iki bölümde olduğu gibi, viyolonsel ilk tema ile solo olarak girer. Bu boyutta bir konçerto için alışılmadık bir şekilde, ilk bölüm sessiz bir şekilde başlar, ekspozisyona doğru kademeli bir kreşendo ile ana tema daha sonra solistler tarafından işlenir. Ekspozisyonun beklenen sol majör yerine la minöre modüle olması da alışılmadık bir durumdur. (Beethoven'ın arkadaşı Ferdinand Ries daha sonra Altıncı Konçerto'sunda aynı ara geçişi yapmıştır). Üçlü Koçerto'nun ilk bölümü on altı ila on dokuz dakika sürer.

La bemol majörde yavaş bölüm, duraksamadan takip eden finale görkemli bir giriş niteliğindedir. Viyolonsel ve keman bölümün melodik malzemesini paylaşırken, piyano gizli gizli eşlik eder. Bölüm yaklaşık beş ila altı dakika arasındadır.

İkinci bölümden üçüncü bölüme bir duraklama olmaksızın geçilir. Dramatik bir şekilde tekrarlanan notalar, Napolyon döneminde aristokrat modasının bir simgesi olan ve dolayısıyla bu konçertoyu bir bütün olarak karakterize eden "kibar eğlence" karakterine uygun bir polonez ("polacca") olan üçüncü bölümün bir özelliğidir. Polonezin de karakteristik özelliği olan bolero benzeri ritim, son bölümün merkezi minör temasında yer alır. Üçlü konçerto Op.56'nın bu son bölümü yaklaşık on üç ila on dört dakika sürer.

Keman, viyolonsel ve piyano solistlerine ek olarak, konçerto bir flüt, iki obua, iki klarnet, iki fagot, iki korno, iki trompet, timpani ve yaylılar için bestelenmiştir. Flüt, obualar, trompetler ve timpani Üçlü Konçerto eserinin ikinci bölümünde sessiz (tacet) yer alır.

İlginizi çekecek, öneririm:
Ludwig van Beethoven, Piyano Konçertosu No. 1 Op. 15 Do Majör